Mijn vrouw en ik worden in de komende weken bepaald bij verschillende ronde cijfers, momenten van speciale herdenking – voor onze beweging (50 jaar), onze kerk (400 jaar) en ons gezin (100 jaar).
In mei vieren we de geboorte van Jeugd met een Opdracht in Nederland 50 jaar geleden, voornamelijk het initiatief van Romkje als 25-jarige. Ze was geïnspireerd door drie Nieuw-Zeelandse YWAMers die ze in Engeland had ontmoet en die daar waren gekomen om jeugdzending op te zetten. Een oudgedienden-week (15-19 mei) wordt tegelijkertijd gevierd in Amsterdam en in Heerde bij de gemeenschap op Heidebeek, met een gecombineerde landelijke viering in Heerde op Hemelvaartsdag, donderdag 18 mei.
In april herdenkt de Amsterdamse kerk die Romkje en ik bezoeken, de Noorderkerk, vier eeuwen onafgebroken eredienst. Die begon kort nadat de stad protestant werd en al snel ook de leidende stad ter wereld werd, economisch, cultureel en door maritieme verkenning. We zijn bezig met het plannen van activiteiten voor het weekend van 15 en 16 april voor deze gelegenheid.
‘Blijf naar Jezus kijken’
De meest directe gelegenheid is de 100ste verjaardag van mijn zwakker wordende moeder. Eigenlijk vieren we dat al de hele week, haar verjaardag was afgelopen zaterdag 4 februari. We begonnen met een klein familiefeestje in haar bejaardentehuis waar ze ons allemaal verraste door een hele zin uit te spreken: ‘Blijf kijken naar de Heer Jezus’.
Vandaag, een week later, hebben we net 140 familie en vrienden verzameld in een ‘gedachtenisdienst bij leven’ waarvoor ze te zwak was om zelf aanwezig te zijn (foto hierboven). Hoewel mijn moeder en ik de helft van haar leven en tweederde van mijn leven aan verschillende kanten van de wereldbol hebben gewoond, zijn we relationeel heel hecht gebleven. Ze steunde en moedigde me altijd erg aan bij mijn keuzes, zelfs toen ze besefte dat ik voor een lange tijd in het buitenland zou blijven. Ze was ook zeer gastvrij en open voor elk nieuw familielid dat erbijkwam – te beginnen met Romkje bijna 47 jaar geleden, toen met elk van onze drie zonen, onze pleegdochter en veel later met schoondochters, en nog later met elk kleinkind. Zoals ze stuk voor stuk getuigen.
Maar toen onze derde zoon Philip zijn toekomstige vrouw Roosje via Skype aan mijn moeder voorstelde, vroeg ze ‘En wat studeer je lieverd?’ Waarop Roosje antwoordde: ‘Theologie’. ‘Oh, wat saaaaai!’ kwam het antwoord van down under.
Mijn moeder besefte het niet, maar ze hield zelf ook erg van theologie. Iedereen die door haar versleten bijbel bladerde, zag veel onderstreepte verzen, allerlei commentaar in de kantlijn en een alfabetische lijst met de kenmerken van God, met de hand geschreven aan de binnenkant van de omslag. Dit alles laat haar gretigheid zien om God te kennen en veel over God te weten – wat ’theologie’ is.
Keerpunt
In mijn herinnering was ze niet altijd zo. Het keerpunt kwam in januari 1966 toen ze een ontmoeting had met God de Heilige Geest tijdens een zomervakantiecongres op Great Barrier Island. Zonder dat we het wisten, beleefden we toen het begin van de charismatische beweging in Nieuw-Zeeland – die had toen nog niet eens een naam. Toen we weer thuis waren op het vasteland werd mijn radicaal veranderde moeder een enthousiaste mede-gastvrouw van de gebedstijden op vrijdagavond in ons huis die geestelijk hongerige mensen met allerlei kerkelijke achtergronden begonnen aan te trekken. Tot wel 80 mensen dromden onze woonkamer binnen, waardoor we gedwongen werden een muur te verwijderen en later zelfs ons huis op te krikken om beneden een vergaderruimte te bouwen. Er was geen vast programma omdat we letterlijk het advies van Paulus opvolgden dat ‘als je samenkomt, de een zingt, de ander onderwijst, een ander vertelt een speciale openbaring die God heeft gegeven, de een spreekt in tongen en de ander vertaalt wat er wordt gezegd’. (1 Kor. 14;26).
Moeders gaven waren aanmoediging en gastvrijheid. En ze gebruikte die gaven zowel op deze avonden als in steeds bredere kring. Ze ontving door de jaren heen veel invloedrijke en internationale leiders in de beweging, waaronder Corrie ten Boom, Ruth Carter Stapleton, David Watson en Loren en Darlene Cunningham.
Onder andere aanwijzingen die haar Bijbel onthulde over haar liefde voor ‘praktische theologie’ was een bladwijzer met dit gedicht over ‘A Mother’s Love’ van Helen Steiner Rice:
A mother’s love is something that no-one can explain,
It is made of deep devotion and of sacrifice and pain,
It is endless and unselfish and enduring come what may
For nothing can destroy it or take that love away…
It is patient and forgiving when all other are forsaking,
And it never fails or falters even though the heart is breaking…
It believes beyond believing when the world around condemns,
And it glows with all the beauty of the rarest, brightest gems…
It is far beyond defining, it defies all explanation,
And it still remains a secret like the mysteries of creation…
A many-splendoured miracle man cannot understand
And another wondrous evidence of God’s tender guiding hand.
[De liefde van een moeder is iets dat niemand kan uitleggen,
Het is gemaakt van diepe toewijding en van opoffering en pijn,
Het is eindeloos en onzelfzuchtig en duurzaam, wat er ook gebeurt
Want niets kan het vernietigen of die liefde wegnemen…
Het is geduldig en vergevingsgezind als alle anderen het opgeven,
En het faalt of wankelt nooit, ook al breekt het hart…
Het blijft geloven ook wanneer de wereld eromheen veroordeelt,
En het gloeit met alle schoonheid van de zeldzaamste, helderste edelstenen…
Het valt niet te definiëren, het tart elke uitleg,
En het blijft nog steeds een geheim zoals de mysteries van de schepping…
Een veelvoudig-stralend wonder dat een mens niet kan begrijpen
Weer een wonderbaarlijk bewijs van Gods tedere leidende hand.]
Dat is onze mama!
Tot volgende week,
