Zaterdag vierde ik met mijn gezin mijn 75-jarig pelgrimsreis op deze planeet tijdens een zeiltocht.
Ons schip was de 125 jaar oude tjalk, of zeilaak, met de toepasselijke naam Jacobsschelp. Want de ‘Jacobsschelp’ is het symbool van de populaire Camino-pelgrimstocht die langs vele routes door Europa samenkomt bij het graf van de apostel Jacobus in Santiago de Compostela.
Mijn pelgrimsreis begon aan de andere kant van de wereld en heeft me van plaats naar plaats gebracht om uiteindelijk in Nederland een nieuwe Fountain-stam te beginnen. Mij wordt vaak gevraagd of ik een Nederlandse achtergrond heb, waarop ik antwoord: ‘Nee, maar met negen kleinkinderen heb ik wel een Nederlandse voorgrond.’
Ik zal je vertellen hoe het begon.
Eind juli 1972 zat ik achter mijn bureau in de redactiekamer van de krant New Zealand Herald in Auckland. De telefoon ging. Zou ik ervoor openstaan om naar Wellington te gaan, vroeg een oude universiteitsvriendin, voor een sollicitatiegesprek? De baan, legde ze uit, zou zijn als reizend secretaresse bij de christelijke studentenbeweging InterVarsity Fellowship (IVF), zoals het toen heette.
Ik voelde me gevleid door de uitnodiging. Ik zou door het hele land moeten reizen om de christelijke studentenclubs aan te moedigen op de verschillende universiteiten. Ik was jong en ongebonden. Misschien heb ik er zelfs wel aan gedacht om in het hele land op zoek te gaan naar een levenspartner onder de crème de la crème van de jonge christelijke studenten.
Maar ik stond voor een dilemma. Ik was net zes maanden eerder bij de Herald begonnen. Hoe kon ik weggaan na amper een jaar? Heer, was dit een deur die U opende, of een afleiding?
Die avond las ik in het Daily Light dagboek, dat ik van mijn vader kreeg toen ik gedoopt werd: ‘Zie, ik houd jullie de weg naar het leven en de weg naar de dood voor’. Dat klonk nogal drastisch! Maar welke weg was welke?
De volgende morgen, 26 juli, las ik in mijn dagboek: Door het geloof is Abraham, toen hij geroepen werd, gehoorzaam geweest om weg te gaan naar de plaats die hij daarna als een erfdeel zou ontvangen. Dan: Hij zal ons erfdeel voor ons kiezen. En: Hij leidde hem rond… Verderop lees ik: Sta op en vertrek; want dit is uw rust niet …
Reizende secretaris
Om een lang verhaal kort te maken, zes maanden later vertrok ik naar Wellington om aan de baan van reizende secretaris te beginnen. Het betekende ook het opzetten van een ministry tour door meerdere steden met de leidende Engelse studentenevangelist David Watson en een muzikaal echtpaar uit Canada, Merv en Merla Watson (geen familie van David). Wat een rijke leertijd was dat voor mij, samen met de Watsons campusevenementen en conferenties houden en samen reizen!
Maar het gaf me een ander dilemma. Merv en Merla vroegen me toen om naar Toronto Canada te verhuizen om hun manager te worden. Ze hadden plannen om de volgende zomer met een groot team zangers, dansers en muzikanten naar Europa te gaan en ze hadden iemand nodig om deze groep, Shekinah genaamd, te managen. IVF wilde dat ik nog een jaar doorging en de Herald wilde dat ik terugkeerde als religieverslaggever. John, mijn baas, gaf me een deadline om hem mijn plannen te vertellen zodat hij op tijd een opvolger kon vinden.
Op de dag van de deadline voer ik de haven van Wellington binnen met de inter-eiland veerboot en ging ik het dek op in de ochtendbries, nadenkend over mijn beslissing. Ik haalde mijn Daily Light tevoorschijn – het was 26 juli! Opnieuw las ik: In geloof toen Abraham geroepen werd op om weg te gaan…
Ik herinnerde me het gevoel dat ik het jaar daarvoor had toen ik deze verzen voor het eerst las: dat er een deur openging die naar andere deuren zou leiden en dat ik uiteindelijk, net als Abraham, mijn erfland zou vinden. Nadat ik David en mijn ouders om raad had gevraagd, was ik klaar om mijn baas te vertellen dat ik ‘op weg’ moest gaan.
Dat leidde tot 18 maanden in Toronto, met reizen door Noord-Amerika en naar Europa voor de Shekinah tour in de zomer van ’74. De Europese tour – met meer dan zestig mensen – begon met David in de enorme Yorkminister Kathedraal en eindigde in Nederland waar ik mijn eerste contact met Floyd McClung had.
Indrukken
Een paar weken na mijn terugkeer naar Toronto woonde ik een seminar over de toekomst bij toen ik drie sterke indrukken kreeg: Ik moest terug naar Europa, terug naar de journalistiek en in een gemeenschap gaan wonen. Een paar dagen later kwam er een brief van Floyd waarin hij me uitnodigde om samen met hem in Nederland een tijdschrift te redigeren dat hij was begonnen. Ik zou gaan wonen in de nieuwe trainingsgemeenschap op het Nederlandse platteland, genaamd Heidebeek. Europa! Journalistiek! Gemeenschap!
Toen ik vanuit Toronto op weg was naar Amsterdam, pakte ik mijn Daily Light om in het vliegtuig te lezen. Het was weer 26 juli! Door geloof, Abraham…
Maar op een dag, nadat ik een aantal maanden op Heidebeek had gewoond, zat ik in mijn kantoor en keek uit het raam. Wat deed ik in hemelsnaam tussen de koeien op het Nederlandse platteland? Ik vroeg het me af. Was ik wel op de juiste plek? vroeg ik mezelf af. Er werd op de deur geklopt. Een Amerikaans meisje, Paula genaamd, kwam schaapachtig binnen met een vel rijstpapier waarop keurig in Oost-Indische inkt was geschreven. ‘De Heer gaf me deze Bijbelteksten voor jou,’ zei ze terwijl ze me het papier overhandigde.
Ik kon mijn ogen niet geloven! Het was ergens in de herfst, maar van alle 730 lezingen in het Daily Light had Paula de ochtendlezing van 26 juli overgenomen! Door geloof, Abraham…
In de loop van de daaropvolgende maanden begon zich een ander verhaal te ontvouwen. Ik begon een relatie met een jonge Nederlandse vrouw genaamd Ronnie de Graaf. Zouden we een team voor het leven kunnen zijn? vroeg ik me af. Ze liet me een kaart zien die volgens haar de juistheid van onze relatie bevestigde: God geeft het beste aan hen die de keuze aan Hem overlaten. Dat is wat Psalm 47:4 zei uit de lezing van 26 juli, dacht ik: Hij zal onze erfenis voor ons kiezen. Dus op 26 juli verloofden Romkje (ze nam haar oorspronkelijke naam weer aan) en ik ons, en die verwijzing stond op onze ringen gegraveerd.
Dat was het begin van onze erfenis samen, die nu bijna vijf decennia omspant. Een pelgrimsreis die het vieren waard is, vind je niet?
Tot volgende week,
