Wat een week!
Woensdag, vroeg in de ochtend, trek ik met tegenzin mijn oogleden open om naar de krantenkoppen op mijn telefoon te kijken. Verbijsterd begraaf ik mijn hoofd in mijn kussen en wil weer gaan slapen – voor de komende vier jaar.
Maar een winterslaap is geen optie.
- Niet voor wie zich zorgen maakt over de toekomst van Oekraïne of de NAVO.
- Niet voor wie zich zorgen maakt over duurzaamheid, het milieu en de voortdurende klimaatrampen zoals Spanje die nog steeds aan het opruimen is.
- Niet voor de meest kwetsbaren, de armen met weinig toegang tot gezondheidszorg en migranten die hun leven op het spel hebben gezet om een betere toekomst voor hun gezin te vinden.
- Niet voor de vrouwen die zich bedreigd voelen door het alfamannetjesgedrag dat aan de top van de macht wordt goedgekeurd.
- Niet voor degenen die zich storen aan de toenemende kloof tussen de rijken en machtigen en de armen en zwakken.
- Niet voor degenen die worden verontrust door de groeiende autocratie in voorheen stabiele maar steeds disfunctionelere democratieën.
Voor de meeste Europeanen is het onbegrijpelijk dat Amerikanen “een demagoog met een grote mond, een veroordeelde misdadiger, een macho-pestkop omringd door pluimstrijkers” een tweede termijn in het Witte Huis gunnen. Voor de meeste Europese christenen is het dubbel onbegrijpelijk dat veel Amerikaanse christenen lijken te geloven dat diezelfde man Gods uitverkoren verlosser is, een moderne koning Cyrus, gezalfd om Amerika weer groot te maken, om de zogenaamde ‘zeven bergen’ van de samenleving terug te winnen voor Jezus!
Dus hoe verwerken we dit, hoe krijgen we grip op de nieuwe realiteit en hoe begrijpen we onze wereld?
Een vriend stuurde me deze link naar een zeer nuttige discussie tussen drie Amerikaanse christelijke journalisten, Curtis Chang, David French en Russell Moore, die samen de verkiezingsuitslag en de gevolgen daarvan behandelen. Chang beschreef zijn eigen emoties als een beweging van aanvankelijke bezorgdheid naar vermijding, dan woede, gevolgd door angst en uiteindelijk vervreemding – van zijn eigen volk en van geloofsgenoten. Hij citeerde toen de bekende woordenwisseling uit Tolkiens Lord of the rings: “Ik wou dat het niet in mijn tijd gebeurd was,” zei Frodo.“Ik ook,” zei Gandalf, “en iedereen die zulke tijden meemaakt ook. Maar dat is niet aan hen om te beslissen. Het enige wat we moeten beslissen is wat we doen met de tijd die ons gegeven is.”
Moore en French bieden inzicht in de verhalen die de Amerikaanse kiezers informeren en herinneren ons eraan dat we allemaal de werkelijkheid door verschillende lenzen bekijken, afhankelijk van onze vooronderstellingen. Oudere lezers herinneren zich misschien de illustratie van een vrouw die Stephen Covey beroemd maakte in zijn boek De 7 gewoonten van zeer effectieve mensen. Sommigen zullen zwart op wit zweren dat de afbeelding een mooie jonge vrouw toont die een halsketting om haar nek draagt. Anderen zien alleen een oud wijf met een grote kromme neus. Toch is het dezelfde foto die ze bekijken.
Zo voegen we ook de punten van het leven om ons heen samen om onze eigen verhalen te creëren, om de realiteit die we waarnemen te verklaren. Hoe we de presidentskandidaten zagen, hing af van de bronnen die we het meest betrouwbaar vonden.
Op het moment dat ik met deze vragen zat te worstelen, kwam er een boek binnen dat ik besteld had: Jesus and the powers van Tom Wright en Michael Bird, met als ondertitel ‘Christelijke politieke getuige in een tijdperk van totalitaire terreur en disfunctionele democratieën’. Zeer actueel en inzichtelijk; goed om te lezen en te bespreken met anderen.
Donderdagavond: Vanuit ons appartement in het centrum van Amsterdam keken we bezorgd toe hoe een gesloten slagorde van politievoertuigen met zwaailichten samenkwam op het centraal station en wat we later begrepen Israëlische voetbalfans waren die in de stad waren voor de Europa League-wedstrijd tegen Ajax, de metro in dreven. Live televisie toonde een gelijktijdige pro-Palestijnse demonstratie 600 meter verderop op de Dam. De politie moest ervoor zorgen dat de twee partijen uit elkaar werden gehouden.
Vrijdagochtend: Het ochtendnieuws stond vol met internationale veroordelingen van aanslagen in Amsterdam op Israëlische fans na de wedstrijd van de avond ervoor. Uitgevoerd door kleine mobiele bendes pro-Palestijnen op motorscooters die de grote politieploegen te voet ontweken die slecht uitgerust waren om het geweld te voorkomen. Hoewel onvergeeflijk, waren deze daden beladen door het geweld dat momenteel aan beide kanten wordt gepleegd in Israël, Gaza en Libanon. De aanvallers zagen zichzelf wraak nemen op IDF-soldaten zonder uniform – omdat alle jonge Israëli’s in het leger moeten dienen – dus op degenen die betrokken zijn bij de moord op meer dan 40.000 Palestijnen, voornamelijk vrouwen en kinderen. Hun verhaal, goed of fout, was hun rechtvaardiging voor hun acties.
Zaterdag: De Schuman Talk van deze maand, vanavond om 18.00 uur, is met de co-auteur van het boek: ‘Through my enemy’s eyes’. Lisa Loden, een messiaanse gelovige, is de afgelopen decennia betrokken geweest bij de verzoeningsdialoog tussen Israëli’s en Palestijnen. Ze schrijft dat het leren kennen van het verhaal van de andere partij een startpunt is voor verzoening. Lees Lisa’s gedicht Onder de schaduw van de dood hier.
Vandaag, 9 november, is het ook de herdenking van de Kristallnacht, ‘De nacht van het gebroken glas’, toen gewelddadige nazimilities de Joden en Joodse gemeenschappen in Duitsland, Oostenrijk en de regio Sudetenland in Tsjecho-Slowakije met geweld aanvielen. De gebeurtenissen van deze week maken dit gesprek zeer actueel. Lisa en ik zullen het hebben over het overbruggen van de verhalende kloven in onze wereld van vandaag. Ik nodig je uit om hier bij ons te zijn.
Messiasgelovige Lisa Loden was medevoorzitter van het Lausanne Initiatief voor Verzoening in Israël en Palestina, schrijft veel over verzoening en reist de wereld rond met een boodschap van hoop te midden van het schijnbaar “hardnekkige” Israëlisch/Palestijnse conflict.
Tot volgende week,
