De vrolijke klanken van zorgeloze kinderen rinkelen door de speeltuin in hartje Amsterdam waar opa de plicht mij weer heeft gebracht met twee kleinzonen.
Terwijl ze met vrienden voetballen, in de zandbak graven of met skelters racen, volg ik de laatste nieuwsupdates uit Oekraïne, die al meer dan tachtig dagen trouw worden verzonden door Al Akimoff en het team van YWAM Slavic Ministries.
Ik las dat er elke dag twee Oekraïense kinderen worden gedood en dat er dagelijks vier gewond raken, meestal door explosieven die in bevolkte gebieden worden ingezet. De kinderen van een hele natie wordt in hun jeugd ontnomen, zo niet hun leven en ledematen, door de bruteen barbaarse invasie van Poetin. Wat een contrast met die onbezorgde Amsterdamse kinderen die om me heen rennen, op het punt staan hun schooljaar af te sluiten en aan hun zomervakantie te beginnen!
Juni had voor de jonge Oekraïners het begin van de zomervakantie moeten betekenen. Maar bijna twee op de drie kinderen zijn sinds de Tweede Wereldoorlog uit huis, school en speelplaats verdreven op een schaal die ongeëvenaard is in Europa. In plaats van te ontsnappen in een fantasiewereld van piraten, prinsessen en Paw Patrol-helden, moesten ze plotseling de realiteit van een wrede en gewelddadige wereld onder ogen zien. UNICEF meldt dat drie miljoen kinderen ontheemd zijn in Oekraïne, nog steeds schuilend tegen Russische bommen en raketten, terwijl meer dan 2,2 miljoen kinderen naar veilige landen zijn gevlucht, meestal met moeders maar zonder vaders.
Maar zelfs over de grens zijn hun nachtmerries nog niet voorbij. Velen hebben vaders of mannelijke familieleden die aan het front vechten of vrienden of familieleden die zijn omgekomen of gewond geraakt bij Russische aanvallen. Ik dacht aan de moeder die me vertelde hoe haar dochter al jaren nachtmerries heeft over Poetin. En van de twee andere jonge vrouwen die mij vertelden over hun zorgen voor hun vader ‘ergens aan het oostfront’. Hoe zal deze generatie ooit worden genezen van de emotionele littekens van deze aanval? Hoe vertel je je kinderen over de liefde van God in het aangezicht van haat en geweld?
Al vraagt in zijn rapport: Zullen Oekraïense kinderen Rusland voor altijd haten? Zullen ze leren wreed te zijn? Zullen ze herstellen van de gruweldaden die ze in hun leven hebben meegemaakt? Als ze Oekraïne als vluchteling hebben verlaten, zullen ze dan ooit naar huis terugkeren, en welk land zullen ze hun thuis noemen? Zullen ze begrijpen voor welke waarden hun natie vocht, of zullen ze het als vanzelfsprekend beschouwen of het volledig negeren? Zullen ze altijd bang zijn voor onweer en het geluid van een vliegtuig?
Een vliegtuig vliegt laag over de stad en maakt zich klaar om te landen op Schiphol. Geen van de kinderen merkt er iets van.
Verstoord onderwijs
De Russische beschietingen en bombardementen die ten minste 1888 scholen hebben beschadigd en vernietigd sinds het conflict op 24 februari escaleerde, lijken een doelbewust beleid te zijn om het onderwijs te verstoren – meer dan het dubbele van het aantal van dergelijke aanvallen in Oost-Oekraïne tussen 2014 en 2021.
Woensdag 1 juni was het Internationale Kinderdag. In zijn avondvideotoespraak merkte president Zelensky op dat in de eerste 100 dagen van de oorlog 243 kinderen waren gedood, 446 gewond en 139 als vermist opgegeven. Met pijn meldde hij dat 200.000 kinderen met geweld naar Rusland waren gebracht: “Het doel van dit criminele beleid is niet alleen om mensen te stelen, maar om degenen die worden gedeporteerd Oekraïne te laten vergeten en niet in staat te stellen terug te keren. Oekraïne kan niet worden veroverd. Ons volk zal zich niet overgeven. Onze kinderen worden geen eigendom van de bezetters.”
Ter gelegenheid van Internationale Kinderdag heeft de stad Lviv in het westen van Oekraïne lege schoolbussen opgesteld op het Rynok-plein, het centrale marktplein van de stad, met 243 knuffels vastgebonden aan stoelen met naamkaartjes. De burgemeester van Lviv legde uit dat het monument, getiteld Excursie die nooit zal gebeuren, de 243 Oekraïense kinderen vertegenwoordigt die nooit op schoolreisje zullen gaan.
Chaos en verwarring
Door de verwoesting van bestaansmiddelen en economische kansen als gevolg van de oorlog zijn veel gezinnen niet in staat in hun basisbehoeften te voorzien en hun kinderen voldoende te ondersteunen. Ambtenaren waarschuwen voor een acute kinderbeschermingscrisis. Chaos en verwarring tijdens het vluchten uit gevarengebieden stellen kinderen bloot aan verder risico op scheiding van gezinnen, geweld, misbruik, seksuele uitbuiting en mensenhandel.
Terwijl UNICEF blijft pleiten voor een onmiddellijk staakt-het-vuren in Oekraïne in het belang van alle kinderen, is het een dilemma voor president Zelensky. Het zou betekenen dat een onrechtvaardige bezetting van Oekraïens soeverein grondgebied zou worden stopgezet en dat Poetins inspanningen om ‘Oekraïne‘s geschiedenis te schrijven’ alleen maar wordt uitgesteld.
De buurt van de school en de speeltuin van mijn kleinzonen was vroeger joods. Soms lopen we van school en stoppen we om te kijken naar de Stolpersteine (koperen gedenkplaatjes ingebed in de straat) buiten huizen waar de nazi’s slachtoffers – jong en oud – naar buiten hadden gesleept om ze op de treinen naar Auschwitz en andere vernietigingskampen te zetten.
Zal het ooit eindigen?
Tot volgende week,
