Meer dan twintig jaar geleden schreef ik een van de eerste weekly words uit Perm, de meest oostelijke stad van Europa in het hart van Rusland.
Rusland staat tegenwoordig natuurlijk in de slechtste boeken van veel mensen. Toch moet de langetermijntransformatie van die natie een prioriteit blijven voor Gods volk.
Perm is een megastad, meer bevolkt dan Amsterdam, gebouwd op de oevers van de brede meanderende rivier de Kama, 1400 km ten oosten van Moskou. Het zogenaamde Oeralgebergte, waarvan ik tot mijn verbazing ontdekte dat het meestal een laag glooiende heuvelrug was net ten oosten, markeert de grens met Azië.
Perm was dus de ‘Poort naar Siberië’ voor veel ballingen – onder wie Dostojevski – die hun tocht naar het oosten begonnen naar een onbekend lot langs de Siberische Weg, beginnend in het centrum bij de rivier. Perm was ook de laatste stads die gevangenen zagen toen ze naar het noorden werden gedreven, naar de tientallen gevangenkampen verspreid over de provincie Perm. Sommigen hebben dit gebied de “vuilnisbelt van de mensheid” genoemd.
Geheimhouding had deze stad gehuld, die tot een paar jaar voor mijn bezoek gesloten was voor buitenlanders. Zelfs de arbeiders in de gigantische wapenfabriek mochten niet weten wat ze maakten. Twintig jaar geleden, en ik vermoed nog steeds, werden daar ruimteraketten, raketwerpers en vliegtuigmotoren vervaardigd. Maar ondanks de verfijning van de industrie, geven hele buurten met blokhutten de stad nog steeds een ‘grens’-atmosfeer.
Springplank
Een jong, niet-Russisch stel met onze missie was twee jaar voor mijn bezoek begonnen met pionieren in Perm, en vormde een springplank voor bedieningsteams die naar het noorden trokken om onder gevangenen te werken en gemeenschappen te stichten in afgelegen dorpen; om stroomafwaarts te dienen onder Tataren en onbereikte volkeren zoals de Khanty-Mansi over de Oeral in Siberië.
Ik was daar destijds om te spreken in de eerste DTS die in de Oeral werd gehouden, met een scherpzinnige groep voornamelijk Russische en Tataarse studenten. Een zeer bekwame Oekraïense jonge vrouw leidde de school, terwijl een van de eerste Oezbeki’s die zich bij onze missie voegde mijn vertaler was. Ik was me bewust van de historische fundamenten die deze school legde voor de toekomstige vermenigvuldiging van arbeiders om zich te verspreiden in deze uitgestrekte en uitdagende regio, en daarbuiten.
Dus wat is er gebeurd met het netwerk van bases en scholen dat in de loop der jaren is geopend sinds het communisme implodeerde? Al Akimoff, die meer dan wie dan ook in onze missie de hele voormalige Sovjet-wereld heeft doorkruist, onderhoudt dagelijks contact met onze arbeiders in die wereld.
Een paar maanden geleden schreef hij over de honderdduizenden Russische jongeren die over elke mogelijke grens vluchtten om te ontsnappen aan de dienstplicht voor de ‘speciale operatie’ in Oekraïne. Veel van onze werknemers moesten ook het land verlaten, sommigen gingen naar Europa, de VS en Brazilië; anderen naar de nabijgelegen Centraal-Aziatische landen. Toch kozen velen ervoor om in Rusland te blijven en te blijven dienen. Ondanks de crisis zijn de discipelschapscursussen en outreaches de afgelopen maanden in Rusland doorgegaan.
Nieuw territorium
Een hele school en een staf van veertig slaagden erin om naar een naburig graafschap over te steken om hun cursus voort te zetten. Ze zijn nu op outreach en gaan naar enkele van de meest onbereikte landen, waaronder Nepal, Turkije en Afrikaanse en Centraal-Aziatische landen.
Een andere school voor inheemse volkeren in het noordpoolgebied stuurt teams naar de onbereikte gebieden in de toendra. Dit is een volledig niet-buitenlandse operatie, en Al meldt dat deze jonge inheemse jongeren in het Noordpoolgebied nieuw terrein betreden door met sneeuwscooters te reizen om in contact te komen met afgelegen volkeren.
Het leven is niet gemakkelijk voor deze baanbrekende teams, herinnert Al ons. Enkele jaren geleden werd een van onze jonge leiders in het noordpoolgebied gedood door een beer, zijn vrouw achterlatend om de discipelschapsprogramma’s en outreaches te blijven leiden.
Terwijl we bidden voor vrede en vrijheid voor Oekraïne, vraagt Al, kunnen we hetzelfde bidden voor Rusland? ‘Bid dat ze zullen worden vrij gezet in hun bestemming en hun droom om zendelingen voor de wereld te zijn, zullen vervullen.’
Tot volgende week,
