Verboden op conversietherapie worden koortsachtig aangenomen in landen over de hele wereld na een richtlijn van de Verenigde Naties tegen de ‘inherent vernederende en discriminerende’ praktijk.
Canada, Frankrijk, Duitsland en achtentwintig deelstaten van de Verenigde Staten van Amerika hebben verboden uitgevaardigd, terwijl Groot-Brittannië en Nederland bezig zijn met een proces tegen dergelijke therapie. Volgens de VN “veroorzaakt deze therapie ernstige pijn en ernstig lijden” en leidt zij tot “langdurige psychologische en lichamelijke schade”. In Nederland kunnen overtreders van ” conversietherapie ” boetes krijgen tot 22 500 euro en een gevangenisstraf van een jaar, of twee jaar voor recidivisten.
Dus wat is ” conversietherapie ” en wat is er zo slecht aan? Dit is wat Wikipedia ons vertelt: Het is “de pseudowetenschappelijke praktijk waarbij wordt geprobeerd iemands seksuele geaardheid te veranderen van homoseksueel of biseksueel in heteroseksueel of zijn genderidentiteit van transgender in cisgender met behulp van psychologische, fysieke of spirituele interventies. Er is geen betrouwbaar bewijs dat seksuele geaardheid of genderidentiteit kan worden veranderd, en medische instellingen waarschuwen dat bekeringstherapieën ondoeltreffend en mogelijk schadelijk zijn.”
Er doen gruwelverhalen de ronde over elektroshockbehandelingen, chemische castratie en exorcisme door religieuze fanatiekelingen die hun slachtoffers aan grote bijbels op de grond vastbinden. Bekeringstherapie” werd vroeger uitgevoerd door medisch personeel en omvatte het gebruik van drugs en zelfs hersenchirurgie. Dergelijke wrede procedures werden echter tot ver in het vorige millennium stopgezet in de meeste landen waar deze verboden werden.
Achter de huidige religieuze ijverige campagne om elke vorm van SOCE (Sexual Orientation Change Efforts) te verbieden, met inbegrip van counseling door ouders, pastors, leraren of counselors, zit de onbewezen maar algemeen aanvaarde en vaak geciteerde veronderstelling (zoals in Wikipedia hierboven) dat “mensen hun geaardheid niet kunnen veranderen omdat ze zo geboren zijn”. Bestaat er betrouwbaar bewijs dat seksuele geaardheid of genderidentiteit niet kan worden veranderd?
Bewijzen?
Twijfels over de nieuwe (voorgestelde) wetten die betrekking hebben op gesprekstherapie worden echter geuit in LGB-kringen zelf en door een respectabel blad als The Economist. “Het wetsvoorstel over conversietherapie zou meer kwaad dan goed kunnen doen”, luidde de kop van het tijdschrift in december. De (Britse) regering moet haar plannen heroverwegen, want het wetsvoorstel is onduidelijk. De regering wil dat ‘conversietherapie’ ook praatbehandelingen omvat die onderzoeken waarom iemands genderidentiteit niet strookt met zijn biologische geslacht.
Door gesprekstherapieën te verbieden zou de regering “tegen de stroom in zwemmen”, beweerde de leider; veel van wat doorging voor gendergeneeskunde was “roekeloos nagestreefd, met weinig zorg voor het welzijn van patiënten op de lange termijn”. Maar zelfs binnen het vakgebied verspreidden de twijfels zich, vervolgde het artikel. Ziekenhuizen in Finland en Zweden hadden afgezien van het voorschrijven van geneesmiddelen (voor geslachtsverandering) aan jongeren onder de 18 jaar, ten gunste van gesprekstherapieën.
Aangezien de Britse regering noch “conversietherapie” noch “transgender” heeft gedefinieerd, was het moeilijk te begrijpen wat “transgender conversietherapie” zou inhouden, meldde de website The Lesbian and Gay News, die citeerde uit de Equality and Human Rights Commission dat “je geen wetgeving kunt maken zonder definities of bewijzen”.
En waar is het bewijs dat “conversietherapie” schadelijk is en zo’n drastische wetgeving rechtvaardigt? vraagt Michael Cook in Mercatornet zich af. Cook wijst op een artikel dat vorige maand werd gepubliceerd in Frontiers in Psychology, een toonaangevend vakblad, over een vijf jaar durend onderzoek waarin gegevens werden geanalyseerd die waren verzameld door een LGBT-denktank in Californië. De studie was het eerste langetermijnonderzoek naar de gezondheid en het welzijn van drie generaties Amerikaanse lesbiennes, homoseksuele mannen en biseksuelen. De auteur, de socioloog Paul Sullins, concludeerde dat “zelfs voor personen voor wie SOCE geen effect heeft gehad, er geen waarneembaar psychosociaal risico is”.
Troubled
Uit een vergelijking van SOCE-alumni – mensen die een ” conversietherapie ” hebben ondergaan – met niet-SOCE LHB’s, stelde Sullins vast dat “degenen die SOCE hadden ondergaan geen grotere kans hadden op psychologische problemen of een slechte geestelijke gezondheid, op drugs- of alcoholmisbruik, op opzettelijke zelfbeschadiging, op het denken aan, plannen van, plannen voor of pogen tot zelfmoord, dan degenen die geen SOCE hadden ondergaan”.
Sullins merkte op dat in studies waarin melding werd gemaakt van schade na SOCE, met name van toegenomen suïcidaal gedrag, geen onderscheid werd gemaakt tussen suïcidaal gedrag vóór en na SOCE. Tenslotte, zo merkte hij op, was iemand die therapie zocht al in de war.
Zijn eigen studie, gebaseerd op 1.518 mensen die zichzelf identificeerden als LGB in een Gallup onderzoek onder 350.000 Amerikaanse volwassenen, toonde aan dat suïcidaal gedrag veel hoger was vóór SOCE (wat waarschijnlijk de aanleiding was voor het aanvragen van therapie) maar niet erna.
Mensen die SOCE hadden ondergaan, waren minder geneigd zelfmoord te plegen, concludeerde hij. SOCE-therapie moedigde geen hogere suïcidaliteit aan; integendeel, degenen die een hogere suïcidaliteit ervoeren, bleken eerder SOCE te zoeken. Dat verminderde dan weer sterk de suïcidaliteit, vooral de eerste zelfmoordpogingen. Een verbod op conversietherapie zou seksuele minderheden beroven van een belangrijk middel om suïcidaliteit te verminderen, concludeerde Sullins, en zou kunnen leiden tot meer zelfmoorden, niet minder.
Is dit verbod niet een ontkenning van fundamentele mensenrechten – gewetensvrijheid, godsdienstvrijheid, vrijheid van meningsuiting en vrijheid om zelf een behandeling te kiezen – terwijl het mensen veroordeelt om te leven in een levensstijl die ze misschien willen verlaten?
Dat is tragisch.
Tot volgende week,
