Weekly Word richt zich over het algemeen op Europese kwesties, maar vandaag wil ik de reacties op de wereldwijde invloed van de “American Civil War of Words” [Amerikaanse burgeroorlog over woorden] onderzoeken.
De geloofwaardigheid van het Amerikaanse evangelicalisme wereldwijd is de afgelopen vier jaar enorm beschadigd, vooral onder jongeren. Politici in andere landen, zoals Italië, Hongarije en Brazilië, zijn aangemoedigd door het Amerikaanse voorbeeld van het autoritaire type persoonlijkheid, de sterke persoonlijkheid, een nationalistische beleid en daarbij het gebruik van religieuze symbolen en taal. Bipolaire debatten woeden nu ook in die landen: bent u voor of tegen …? Dat kun je nauwelijks een politiek van liefde noemen.
Russell Moore, een woordvoerder van het grootste protestantse kerkgenootschap in de VS, de conservatieve Southern Baptist Convention, schreef onlangs:
‘Kijk om je heen, na vijf jaar van dit experiment [dwz de jaren van Trump]. Elke familie die ik ken, is verdeeld geraakt. Elke kerk die ik ken is dat ook. Vriendschappen zijn verbroken, voor bijna iedereen die ik ken. En, het allerbelangrijkste, uit elk onderzoek blijkt dat de kerk bezig is de volgende generatie te verliezen omdat jongeren geloven dat de evangelicals zijn gekaapt door deze politieke beweging, als een middel is om meer macht te krijgen. ‘
Het WW van vorige week, over onze evangelische erfenis van politieke naïviteit, lokte een reeks reacties uit. Sommigen meenden dat ik was verleid door de ‘mainstream media’, de gevestigde media, en dat ik nu het verkeerde verhaal omarmde en ‘onwetende opmerkingen over de VS’ maakte. Maar moet je dan echt naar extreemrechtse media luisteren om het ‘juiste’ nieuws te krijgen? Wanneer nieuws van ‘reguliere media’ wordt gebrandmerkt als ‘nepnieuws’ en ‘vijand van het volk’, moeten er toch alarmbellen gaan rinkelen? De rol van de vrije pers, de onafhankelijke nieuwsmedia in de moderne samenleving, is onmisbaar voor controle op politieke macht. Leiders die autocratisch bestuur nastreven, willen deze seculiere ‘profetische’ stem, de vierde stand, krachteloos maken. Het gebeurt in elke totalitaire staat en gebeurt nu bijvoorbeeld in Hongarije.
Liefde in actie
Johanna, een in België gevestigde Canadese, vestigde mijn aandacht op het beeldboek View From My Window, dat een tegengesteld verschijnsel beschrijft bij deze giftige polarisatie. Het boek werd afgelopen oktober gepubliceerd met foto’s van New York tot Moskou, van Brussel tot Mumbai, van Sydney tot Sao Paulo. Het laat zien hoe mensen contact zoeken met buren tijdens de lockdown, hoe ze helpen, delen, er gewoon voor hen zijn. Eerlijk gezegd, schreef Johanna, was het liefde in actie! Wat haar opviel, was dat het geen kerk was die het initiatief nam – het waren gewoon mensen. Dit is heel wat anders dan het beeld van christenen die elkaar bestrijden rond politiek!
Johanna: ‘Of ze christen waren of niet, ik weet het niet. Zo vaak denken we misschien dat wij christenen de enigen zijn die liefde voor anderen tonen. We kunnen zelfs best trots worden op wat we doen, omdat we denken dat alleen wij aan de frontlinie staan en dat niet veel of haast geen andere mensen dit doen. Wat bedoelde Jezus toen hij zei dat er mensen zullen zijn die beloond zullen worden omdat ze de hongerigen te eten gaven, de naakten kleedden en de gevangenen bezochten? Deze mensen deden het niet vanwege hun betrokkenheid bij de kerkdienst; ze waren misschien niet eens volgelingen van Jezus! En het antwoord dat Jezus gaf op hun verbazing en vragen? ‘Als je het voor een van dezen hebt gedaan, heb je het voor mij gedaan. Treed binnen in de vreugde van de Heer. ”
Top-down?
Marc uit Nederland stelt de ‘Seven Mountain’-leer ter discussie. Dat is een theorie die invloedrijk is onder Amerikaanse evangelicalen. Deze moedigt christenen aan om leidinggevende posities te bekleden in de zogenaamde zeven levenssferen van religie, gezin, onderwijs, overheid, media, entertainment en zaken. Kwam dat niet van Bill Bright (oprichter van Campus Crusade) en Loren Cunningham (oprichter van YWAM), vroeg hij? Heeft dit niet geleid tot een kwalijk streven naar macht, een mentaliteit die top-down, van bovenaf, op zoek is naar dominantie? Zou het niet beter zijn om de politiek dan maar helemaal te verlaten? Schept het niet gewoon een enorm geloofwaardigheidsprobleem voor het evangelie en de kerk als zoiets wordt gedaan met een gebrek aan wijsheid en dienstbaarheid?
Ik was er zelf bij toen Loren in augustus 1975 voor het eerst sprak over wat hij ‘mind-moulders’ noemde. Hij noemde deze sferen ‘klaslokalen’ waarin naties tot discipelschap konden worden gevormd. Gezien zijn pinksterachtergrond was het voor hem een openbaring dat het evangelie gevolgen heeft voor alle gebieden van het leven. Degenen met een gereformeerde achtergrond zouden de echo’s van Calvijns begrip van de samenleving hebben herkend, vooral zoals onderwezen door Abraham Kuyper. Anderen verfraaiden echter het idee en creëerden de leer van ‘zeven bergen’, het idee dat God wilde dat christenen al deze gebieden zouden infiltreren om niet-christenen te domineren en te regeren met ‘christelijke principes’. Dit was niet de nadruk van Loren. Ik ben allergisch voor dit op macht gebaseerde concept dat helaas op grote schaal is omarmd.
Maar het antwoord op het misbruik van politiek door christenen is niet je terugtrekken uit alle politiek, maar kiezen voor een politiek van liefde. Kom volgende week dinsdag naar de Schuman Talk, waar onze gast, de Canadese politieke waarnemer David Koyzis, deze kwestie rechtstreeks zal bespreken (9 februari om 18.00 uur CET, 17.00 uur Britse tijd).
Tot volgende week,
