Voor vele duizenden christenen in Zuid-Azië is de naam “Bart” een begrip met een dubbele associatie.
De eerste is de bediening van ‘power evangelism’, naar het model van Nederlander Bart Doornweerd, zoals oorspronkelijk geïnspireerd door het werk van John Wimber in de jaren tachtig.
De tweede is de steun aan talloze Zuid-Aziatische YWAM’ers in evangelisatie en missies, mogelijk gemaakt door ministry seminars onder leiding van Bart in Nederland.
Afgelopen vrijdag bedankten familie en vrienden van heinde en verre Bart tijdens een viering van zijn leven in Ede, Nederland, na zijn jarenlange strijd tegen kanker. De diepte en breedte van liefde en waardering voor hem in Nepal, India en Bangladesh bleek uit de stortvloed van berichten, kaarten, e-mails en bloemen. Drie video’s die op de begrafenis werden getoond van leiders in elk van deze landen bevestigden Barts blijvende nalatenschap in dat deel van de wereld.
Bart kwam uit een boerendorp in de buurt van Romkje’s geboorteplaats, waar een jeugdopwekking tijdens de Jezus Beweging van de jaren zestig zijn leven veranderde. Hij was een van de vijftig Nederlanders die in 1972 door Romkje werden gerekruteerd om deel te nemen aan de outreach van de Olympische Spelen in München, waar hij linksboven is afgebeeld tijdens een Mars voor Jezus buiten de stad. Na die outreach ging Bart als een van de eerste Nederlanders naar een YWAM-opleidingsschool, een school voor evangelisatie in Denemarken.
Cultuurschok
Romkje en ik waren in 1977 pas een jaar getrouwd toen Bart en zijn toekomstige vrouw Marianne onze gasten waren bij een speciale vrijdagavondmaaltijd die daar in Afghaanse stijl werd gevierd. Iedereen zat op kussens op de grond en at voedsel zonder bestek- alleen met de rechterhand. Floyd en Sally McClung, de gemeenschapsleiders, hadden zelf Dilaram Houses opgericht, huizen voor vriendschapsevangelisatie in Afghanistan, India en Nepal. De cultuur op Heidebeek was toen nog meer oosters, zelfs ‘hippie-achtig’ dan Nederlands.
Ondanks Marianne’s cultuurschok die avond sloten ze zich allebei aan bij de Heidebeek-gemeenschap en toen ze na een jaar of zo trouwden, accepteerden ze Floyds uitdaging om het Dilaram House in Kathmandu, Nepal te leiden. In 1979 werd daar hun eerste kind Marieke geboren.
Toen hij begin jaren tachtig terugkeerde naar Heidebeek, werd Bart het grootste deel van dat decennium mijn assistent als gemeenschapsleider, prachtige harmonieuze jaren, werkend met een oerdegelijke, onverstoorbare, no-nonsense, kalme, betrouwbare, zichzelf wegcijferende en pretentieloze dienaar.
Bart was de laatste persoon waarvan ik had gedacht dat hij terug zou komen van een bezoek aan Londen, met een enorm enthousiasme over de ‘tekenen en wonderen’ bediening van John Wimber. Wat Bart zo motiveerde, was dat de Heilige Geest allerlei soorten gewone mensen in zo’n bediening gebruikte, niet alleen ‘podiumsterren met witte schoenen’. Hij begon eind jaren tachtig door het hele land seminars te houden over ‘bediening in de kracht van de Heilige Geest’.
Maar Barts hart bleef in het oosten en hij verlangde ernaar Aziaten te actief te zien in dit soort bediening. Hij, Marianne en inmiddels hun vier kinderen vestigden zich in Mumbai, waar hij Indiërs, Nepalezen en Bengalen bleef aanmoedigen om op de Heilige Geest te vertrouwen, niet op westerlingen.
Visum geweigerd
Begin jaren negentig kreeg Bart echter geen visum om in India te blijven of India te bezoeken. Toch had hij het gevoel dat hij zijn werk met ‘de ene voet in Nederland, de andere in het oosten’ zou voortzetten. Hij zou Nepal en Bangladesh bezoeken en seminars houden dicht bij de Indiase grens zodat Indiërs deze konden bijwonen.
Onverschrokken begon hij het potentieel van zijn seminars te beseffen om deelnemers uit te dagen om deel te nemen aan een missie naar Azië door zowel hun geld als hun tijd te besteden. Zijn eenvoudige en directe boodschap van ‘komen en gaan’ mobiliseerde honderden gewone kerkmensen met verschillende confessionele achtergronden om met hem deel te nemen aan missies in het oosten.
Onlangs, voordat hij gezondheidsproblemen kreeg, ging Bart met mij mee op een stadswandeling door Utrecht, een oude pelgrimsstad vanwaar peregrini in de middeleeuwen vertrokken naar Santiago de Compostella in het noordwesten van Spanje. De foto (rechtsboven) is genomen in een kleine tuin achter het 14e-eeuwse pelgrimspension. Een bronzen beeld van een pelgrim, met een paar bezittingen op een stok over zijn schouder, toont een vastberaden toewijding gericht op zijn verre bestemming.
Ik koester deze foto die onze pelgrimstocht symboliseert, zowel samen als apart, een pelgrimstocht die Bart vele malen naar Azië bracht met een vastberaden toewijding om ‘doen wat Hij je zegt te doen’.
Vaarwel, mede-pelgrim! We missen je nu al!
Tot volgende week,
