Als je voor het eerst in bijna veertig jaar verhuist, is dat soms erg nostalgisch.
Oude brieven komen boven water. Sommigen van voor je getrouwen, en anderen van rond je trouwerij en de geboorte van je kinderen. Dan besef je dat je al veel geleefd hebt, en dat er al veel tijd verstreken is. In de dozen uit de zolder, kelder, en de kasten vind je babykleding van je kinderen, die zelfs voor hun kinderen al te klein zijn. Oude tassen en koffers waarvan je vergeten had dat je ze had, brengen herinneringen aan je reizen en aan verre oorden naar boven. Je stopt even en vraagt je af of je Pandora’s doos open durft te doen om te kijken wat er in zit, voordat je hen het raam uit gooit om later weg te gooien.
Bomen hebben hun leven gegeven voor oude boeken die niemand nu meer wil lezen. Oude typemachines, toetsenborden, en computers getuigen van de steeds snellere verandering die we als normaal zijn gaan zien. Oude kaftanshirts die je moeder voor je had gemaakt toen je nog single was, goeie oude hippietijden herinneren. Oude tenten roepen vage herinneringen op van zomerreizen die ooit ergens in het vorige millennium hebben plaatsgevonden.
Ze maken me allemaal intens dankbaar voor de familie, vrienden, en de trouw van God die ons deze vier decennia heeft verrijkt.
Betekenis
Maak daar maar vijf decennia van. Want toevallig komen deze week mijn toenmalige klasgenoten van het gymnasium na vijftig jaar samen voor een reünie, die ik helaas moet missen. Een golf van e-mails waarin levensverhalen werden gedeeld, voegde bovenop alle nostalgie van hierboven, nog een laag nostalgie toe. Eén klasgenoot is natuurkundige geworden en heeft in het team gewerkt dat het ‘Godsdeeltje’ heeft ontdekt, door het in de Hadron Collidor te laten exploderen – een erg verontrustend vooruitzicht. Een ander beval de titel “Elke keer als ik de Betekenis van het Leven vind, veranderen ze het” aan.
Ja, reünies en verhuizingen zijn gebeurtenissen die ons stil zetten bij het leven en wat het leven betekend. Wat hebben we met onze levens gedaan? Wat zijn de vruchten van onze arbeid? Op welke waardes hebben wij gebouwd?
De kerkleiders van uit onze gemeente kwamen vandaag (27 november) toevallig ook samen voor een jaarlijkse lunch in Centrum ’s Heerenhof. Dit evenement hebben in recente jaren gehouden voor gebed, en elkaars leven met elkaar delen. Romkje en ik gaan vertellen over onze verhuizing naar Amsterdam en nadenken over onze jaren in Heerde. Toen we in 1975 met Floyd en Sally McClung Heidebeek begonnen, werden we gezien als rare, buitenlandse hippies die niets hadden met de lokale mensen. We waren de nieuwkomers. Het hielp ook niet dat we het begin van de zomeroutreach, de ‘kick-off’ noemden, een naam die voor onze buren bevestigde dat we allemaal drugsgebruikers waren.
Tijd en stabiliteit heeft in de loop van de decennia vertrouwen gebouwd. Dominees en pastoors zijn gekomen en gegaan en mijn vrouw en ik zijn nu de ‘oudjes’ van de groep. Een grote verandering kwam in de jaren ’90 toen Romkje Alphagroepen begon. Eerst in ons huis, wat toen is uitgebreid naar bijna elke kerk in de kerken in de buurt. Het Centrum ’s Heerenhof is een plek van nieuwe beginnen geweest – zowel voor veel personen als voor initiatieven waaronder de aanbiddingsopnames in de jaren ’80, een nationale evangelische basisscholengemeenschap, een nationale boekwinkelketen, vernieuwingsconferenties voor Nederlandse voorgangers, en het organiseren van veel congressen en conferenties en nog veel meer.
Rebible
Er zijn tekenen die zichtbaar worden waaraan we kunnen zien dat er misschien meer mensen zijn die over onze wortels nadenken. Inez van Oord, de uitgever van Happinez Magazine, een hele succesvolle New Age glossy die geluk aanbied door oosterse spiritualiteit, heeft recentelijk een boek gepubliceerd die “Rebible” heet, waarin ze de verhalen in het boek van haar jeugd herontdekt. Haar vermogen om trends vroeger aan te voelen dan de meesten, stelt haar in staat om verschillende publicaties te starten die bij haar lezers aansluiten. Over haar laatste boek zei ze het volgende: “In recente jaren hebben we Boeddha omarmen als ’n teddybeer, spirituele goeroes gelezen, ashrams bezocht, en recentelijk vraag je jezelf af: wat zijn mijn wortels, waar kom ik vandaan? Eigenlijk is dat het Christendom. We zijn geboren op Christelijke grond. Ik heb jaren voorbij laten gaan, maar ik vond de tijd rijp om Christelijke spiritualiteit te onderzoeken. Het leuke is: we kunnen dat weer doen. Het is oké om over Moses te praten. Je wil weten wie je bent. Wie weet? Misschien is het wat meer vertrouwd om terug naar het Christendom te gaan. Het heeft zijn wortels in mijn jeugd; dat is waar ik vandaan kom. Dus de vraag is: wat kan ik er mee doen?
Als Inez’ intuïtie het goed heeft, komen we wellicht in een seizoen waarin de geestelijke leegte van onze seculiere tijd velen zal aanzetten om over hun geestelijke wortels na te denken. Dit is ook wat de filosoof Charles Taylor in zijn beroemde boek ‘Een seculiere tijd’ concludeert: “We staan pas aan het begin van een nieuwe tijd van geloofszoektochten, waar niemand de uitkomst van kan voorzien.”
Tot volgende week,
