Arme Moses! Veertig jaar lang had hij een rustig leven als herder in de wildernis waar hij voor de kudde schapen van zijn schoonvader zorgde. Zijn stedelijke verleden, met zijn koninklijke opvoeding en onderwijs, was bijna uit zijn geheugen verdwenen.
Plotseling zag hij het bizarre schouwspel van een brandende braamstruik die niet door het vuur werd verteerd; toen een stem die claimde dat van de God van Abraham, Isaac en Jacob te zijn, die hem bij zijn naam riep, en hem vertelde terug naar Egypte te gaan.
Hoe verontrustend moet dat zijn geweest! Moses stamelt wat excuses: ‘Wie ben ik dat ik zou gaan…?’; ‘Stel dat ik ga, wie zal ik zeggen dat mij gestuurd heeft…?’; ‘Wat als ze me niet geloven…?’; ‘Ik ben geen goede spreker…’; ‘Stuur toch iemand anders…’.
Vergeet niet, de arme man was al tachtig jaar oud. Wist hij maar wat de komende veertig jaar zou brengen…
Voorproefje
Al waren wij een goeie tien jaar jonger dan Moses toen, kunnen mij vrouw en ik met hem meevoelen. Wij voelden ons ook bij ons nekvel gegrepen door dezelfde God van Abraham, die ons vertelde dat de veertig jaar dat wij op het Nederlandse platteland leefden, voorbij was.
Niet dat deze meer dan veertig jaar het rustige herdersleven waren die Moses waarschijnlijk had. Maar we werden wel wakker door het zingen van de vogels en keken uit over de bomen en de velden. Maar deze week waren we in Amsterdam, en gaven we leiding aan de Masterclass in Europese Studies als een soort van voorproefje op onze toekomstige levensstijl. Wie weet wat de komende tientallen jaren ons zullen brengen?
Ons avontuur begon eind vorig jaar toen Romkje door een jong YWAM echtpaar om advies werd gevraagd over het beginnen van een stichting voor ongetrouwde tienermoeders. Aan het einde van het gesprek vroeg ze wat ze verder nog voor de bediening nodig zouden hebben. Een groot huis, antwoordden ze.
“Kunnen jullie ons huis niet gebruiken?” antwoordde Romkje spontaan, zonder er bij stil te staan om met haar man te overleggen over het huis waar we onze kinderen hebben grootgebracht en 38 jaar lang hebben gewoond.
Ze had het ervaren als door God geleid. Toen ze me er over vertelde, ervoer ik ook dat het tijd was om het Centrum ’s Heerenhof, de YWAM locatie die wij leiden, aan jonger leiderschap over te dragen. We konden waarschijnlijk gewoon naar een huis in Heerde verhuizen.
Maar, vroegen we ons af, wat zou ons hier houden? Ons werk was op Europa gericht. Onze kinderen en kleinkinderen leefden een uur van ons vandaag richting het westen. We moesten vaak naar Brussel reizen, of vanaf Schiphol vliegen. De lange reizen naar huis werden vermoeiend.
Dus het nieuwe jaar begon met een verhuizing die in de lucht hing. Maar waarheen? We begonnen rond te kijken in de steden naar het zuiden en het westen, dichter bij Brussel. Arnhem? Den Bosch? Utrecht? Niets sprak ons aan.
Op zo’n belangrijk overgangsmoment, kwam een van mijn lijfteksten, Hebreeën 11:8, weer in me op: ‘In geloof heeft Abraham, toen hij werd geroepen, gehoorzaamd: door weg te trekken naar een plaats die hij als erfdeel zou ontvangen; hij trok weg, niet wetend waar hij zou komen.’
Abraham was net als Moses ver voorbij de pensioensleeftijd: vijfenzeventig! Ja, we moesten klaar zijn om te gehoorzamen zonder onze bestemming te weten.
Voorstel
Toen vroeg iemand of we een van de gebouwen van YWAM in Amsterdam hadden overwogen. Amsterdam? Eigenlijk hadden we nooit overwogen om in de stad te gaan wonen waar Romkje in 1973 YWAM begon en een woonboot die De Ark heette voor een zomer outreach daar kocht.
Misschien was het logisch: Schiphol, kinderen en kleinkinderen dichter bij. Nadat we verder hadden gevraagd bij het leiderschap van YWAM Amsterdam, werd ons gevraagd om een voorstel te schrijven voor ruimte in de Samaritan’s Inn. Als voorzitter van het bestuur van YWAM had Romkje in de jaren ’80 ook getekend voor de aankoop van een belangrijk gebouw tegenover het centraal station. Met Dwaze Zaken, het populaire café op de begane grond, heeft dit gebouw een hele strategische locatie in de stad.
Ons voorstel voor een interactieve salon of lounge, net als de Schuman Salon die vorig jaar in Brussel geopend werd, leek goed samen te gaan met de bestaande plannen om efficiënter gebruik te maken van het gebouw. We begonnen manieren te zien waarop we toeristen, Amsterdammers en alle geïnteresseerden konden laten deelnemen aan het verkennen van de rol van Bijbel in het stimuleren van een bloeiend, gezond stadsleven.
Eerder deze maand werd onze inzending geaccepteerd. We zijn nu van plan om voor het einde van het jaar naar het centrum van de stad te verhuizen, en door te gaan met ons werk van het Schuman Centre en vanaf daar naar Europa.
Soms worden we wakker en denken we dat we gewoon gek zijn het platteland op te geven voor de stad. Toch lijkt er in deze gekheid een goddelijke methode te zijn. Onze verwachting is gewekt.
In de Masterclass van deze week, onderzochten Evert van de Poll en ikzelf samen de paradoxen van de stad, van Europa, van de mensheid en van een evangelie waarin de dood van Jezus het wederopstandingsleven bracht voor individuen, voor families, voor steden, voor landen en voor de wereld, ook vandaag nog.
Wordt vervolgd…
Tot volgende week,
