Deze perfecte regenboog werd een paar dagen geleden boven Kiev gefotografeerd. Veel Oekraïners verwelkomden hem als een teken van hoop na verschillende recente tragedies.
Ira Kapitanova, die sinds het begin van de oorlog regelmatig rapporten uit Kiev stuurt, merkte op dat regenbogen in januari unieke verschijnselen zijn en haalde Genesis 9:17 aan: Dit is het teken van het verbond dat ik heb gesloten tussen Mij en al wat op aarde leeft.
Terwijl zij en haar landgenoten de tragedies en verliezen van de afgelopen week probeerden te verwerken, benadrukte ze hoe belangrijk het is om zelfs in deze donkere tijden uit te kijken naar een sprankje hoop. Ze citeert Psalm 30:6b: Des avonds vernacht het geween, tegen de morgen is er gejuich.
Ze schreef over de helikopter die woensdag neerstortte op een kleuterschool in een voorstad nabij Kiev, waarbij alle negen inzittenden om het leven kwamen, onder wie de minister van Binnenlandse Zaken en andere functionarissen, en ten minste vijf anderen op de grond. Na de Russische raketaanval afgelopen zaterdag op een flatgebouw in Dnipro, leek deze tragedie voor Ira meer dan iemand aankon. Bij de reddingsoperatie in Dnipro zijn 45 doden gevallen, onder wie zes kinderen.
“De stress, uitputting, angst, slecht slapen en slechte medische zorg – die begeleiden ons sinds 24 februari, en van geen van deze is bekend dat ze iemands leven verlengen”, meldde ze.
“De situatie in ons energiesysteem is nijpend. Terwijl de aanval op het flatgebouw in Dnipro de meeste aandacht trok, verloor al het andere zijn belang. Maar die aanval vernietigde vier energiegenerators, drie grote onderstations en een hoogspanningslijn, wat een ernstig energietekort veroorzaakte. Op de plek waar we nu zijn, ziet het ernaar uit dat we twee uur met elektriciteit krijgen gevolgd door zes uur zonder. Als je wasprogramma meer dan twee uur nodig heeft, sta je voor een uitdaging. Maar dit alles is slechts een ongemak.”
Reden voor dank
Toch kon Ira ook redenen vinden om dankbaar te zijn. “Toen die helikopter neerstortte in het gebouw van de kleuterschool, waren er al meer dan een dozijn kinderen binnen. Het vuur verspreidde zich snel, maar de kinderen werden gered omdat er mensen waren die om hen gaven. Enkele ooggetuigen haastten zich naar binnen om de kinderen naar buiten te helpen. Gelukkig wisten de leerkrachten wat ze moesten doen – ze openden alle deuren en ramen en lieten de kinderen door het raam naar buiten gaan aan degenen die ze naar een veilige plek konden brengen.”
“Drie tieners die toevallig in de buurt waren gingen helpen – ze kwamen naar het open raam, trokken drie kinderen naar buiten, namen ze mee naar huis, verzorgden hun wonden, schreven hun namen op (sommige kinderen waren in shock en konden niet praten of wisten niet meer hoe ze heetten), gaven de informatie door aan de politie en hielden de kinderen bezig tot hun ouders hen kwamen ophalen. Ze hielpen ook om de straat vrij te maken van geparkeerde auto’s om de doorgang van hulpdiensten mogelijk te maken. We zeggen vaak dat onze kinderen door deze oorlog volwassener zijn geworden dan hun leeftijd, en deze tieners zijn daar het bewijs van – ze doen wat ze kunnen, met hun ‘zorgeloze’ tienertijd.’
Na de tragedie in Dnipro hebben vrijwilligers een kamp opgezet voor degenen die voedsel, warme kleding, dekens en psychologische ondersteuning nodig hadden. De volgende dag vroegen ze de mensen om te stoppen met het brengen van voorraden naar hun kamp omdat ze meer voedsel of warme kleren hadden dan nodig. Honderden mensen uit Dnipro en nabijgelegen steden openden hun huizen om de bewoners van het verwoeste appartementencomplex op te nemen. Duizenden dollars werden binnen enkele uren ingezameld omdat mensen zich betrokken voelen, meldde Ira.
“De afgelopen week heb ik gemerkt hoeveel we om elkaar geven. Na elf maanden van tragisch nieuws en pijn, zorgen we voor en huilen we om de mensen die we nooit hebben gekend. We voelen hun pijn – en dat geeft me hoop.”
Natuurlijke bondgenoten
Hoop komt ook uit onverwachte hoek. Terwijl Oekraïense functionarissen westerse bondgenoten om meer en zwaardere wapens hebben gevraagd in afwachting van een nieuwe dreigende Russische aanval, mogelijk vanuit Wit-Rusland in het noorden, hebben ze een nieuwe natuurlijke bondgenoot ontdekt: de lokale beverpopulatie.
Het grensgebied tussen Wit-Rusland, Rusland en Oekraïne, waar normaal gesproken een aanval waarschijnlijk is, is onbegaanbaar gemaakt door bevers die dammen bouwen en het gebied onder water zetten. Normaal zouden de lokale bevolking de dammen vernietigen om overstromingen te voorkomen, maar de oorlog heeft hen verhinderd dit te doen. Volgens een lokale Oekraïense legeraanvoerder waren veel rivieren buiten hun oevers getreden, waardoor de bomen en velden in troebele meren met koud water waren ondergedompeld. Een Russische aanval van over die grens is voorlopig onwaarschijnlijk, ondanks recente waarschuwingen uit Kiev.
“Hou alsjeblieft niet op met bidden, al duurt het lang”, smeekt Ira. ‘Bid alstublieft voor onze krijgsgevangenen. Rusland en Oekraïne hebben hun lijsten met krijgsgevangenen uitgewisseld en als alles goed gaat, mogen binnenkort 800 Oekraïners naar huis terugkeren (in ruil voor 200 Russen). Bid alsjeblieft dat het gebeurt.”
Tot volgende week,
