Na een surrealistische reis van 35 uur vanuit Amsterdam, kwamen Romkje en ik vorige week deze keer Nieuw-Zeeland binnen terwijl ik deze woorden schrijf. Dit is dag acht van onze 14-daagse isolatieperiode.
Onze reis voerde ons door de ‘spooksteden’ Schiphol, Singapore en Auckland en naar vliegtuigen waar het aantal passagiers in de minderheid was. Lege stoelen boden voldoende ruimte om languit te slapen. Verplichte gezichtsmaskers waren het grootste ongemak van de reis.
Rijen gesloten toeristenwinkels op de internationale luchthaven van Auckland herinnerden ons eraan dat het zó- belangrijke toerisme in Nieuw-Zeeland voorlopig totaal verlamd was. Alleen terugkerende Kiwiburgers en hun families worden toegelaten in dit ‘coronavrije paradijs’.
We hadden gehoord dat we overal in het land naar ons isolement gestuurd konden worden. Maar de chauffeur van de bus waar we buiten de terminal instapten, vertelde dat we ‘de kogel hadden ontweken’. Terwijl eerdere aankomsten naar verre bestemmingen werden gebracht, reden we gewoon rond de parkeerplaats naar het Novotel Airport Hotel. Heel goed nieuws: de meeste van onze gezinnen wonen binnen 20 minuten rijden.
Minuten later vestigden we ons in ons huis voor de komende veertien dagen op de zevende verdieping met uitzicht in westelijke richting over de haven van Manukau, waar we hebben genoten van een aantal prachtige zonsondergangen. Vanuit onze gang konden we een glimp opvangen van de vulkanische iconen van Auckland City en de haven: One Tree Hill (bekend van U2) en Rangitoto Island, het decor van de America’s Cup zeilevenementen die vorige week van start zouden gaan.
‘Voorzienigheid’
Auckland is gebouwd op een landengte tussen de havens Manukau en Waitemata, bezaaid met zo’n 50 vulkanen. Rangitoto barstte 750 jaar geleden uit toen Amsterdam een klein vissersdorp was. Ik keek weemoedig naar het eiland en realiseerde me dat de komende maanden enkele van de meest opwindende jachtraces ter wereld zouden plaatsvinden in die haven waar ik vijftig jaar geleden op kielboten racete. Wie had zich dan kunnen voorstellen om met 100 km per uur op ‘foiler boten’ (draagvleugelboten) te racen? Of dat dit kleine land het meest prestigieuze jachtevenement ter wereld zou domineren?
Niet dat de America’s Cup zelfs bij me opkwam toen we deze reis planden, die was uitgesteld van augustus om mijn 97-jarige moeder te bezoeken. Een hemelse knipoog misschien? Het nieuws over de verslechterende pandemie situatie in Europa leek de ‘voorzienige’ timing te bevestigen van ons vertrek uit een continent dat terugkeert naar lockdown.
Het creëren van een dagelijkse routine leek een verstandige volgende stap, te beginnen met dagelijkse bijbellezingen en samen bidden, gevolgd door lezingen uit Richard Rohrs meditaties over contemplatie, ‘Just this’, passend voor twee weken van gedwongen isolatie.
In tegenstelling tot wat we hadden gehoord over andere faciliteiten, konden we op onze locatie van 7.00 tot 19.00 uur onbeperkt buiten sporten op een dubbel omheind terrein, onder toezicht van de luchtmacht, het leger en beveiligingspersoneel. Door oefenperioden konden we via het hek contact maken met het gezin (ja, ik heb de foto gephotoshopt).
Vriendelijkheid
Maaltijden worden driemaal daags in papieren zakken aan de deur bezorgd volgens onze menukeuze, en een speciale kerst ‘high tea lunch’, inclusief champagneham en flessen bubbels, worden beloofd op de 25e. Kerstzang-diensten zullen de komende drie avonden worden gehouden op het voorplein van het hotel. Het personeel is meestal vriendelijk en behulpzaam en laat briefjes achter bij de was om ons eraan te herinneren dat ‘het leven mooi is; er is altijd iets om naar uit te kijken’; en ‘als vriendelijkheid wordt gezaaid, dan zult u vriendelijkheid ontvangen’.
‘Whats-app’-oproepen naar familie konden ook nooit bedacht zijn in 1974, toen ik voor het eerst dit vliegveld voor ‘een jaar of zo in het buitenland’ verliet, en toen de familie contact hield via blauwe luchtpostpapier die een week duurden om aan te komen. Nu kunnen we regelmatig contact maken met ons nageslacht terug in Nederland, die zorgvuldig kaarten in een doos hadden klaargemaakt voor ons om dagelijks te tekenen met instructies om bijvoorbeeld:
- lees de ander een gedicht of boekpassage voor
- vrienden bellen met wie we al lang niet meer haddengesproken
- doe samen een online Zumba les voor beginners (zoekhet op)
- schrijf een brief aan een (klein) kind
- maak een haiku voor elkaar (zoek dat ook op).
We hebben het nog niet eens gehad over de boeken die we aan het lezen zijn, de dvd’s van Inspector Morse die we vonden in de gratis mee te nemen bibliotheek in de foyer van het hotel, Romkje’s (zeldzame) breiwerk, BBC-nieuws kijken op tv en Nederlands nieuws online.Noch mijn schrijfprojecten: een fotogids en een studiehandleiding voor de online Celtic Heritage Tour die we onze masterstudenten aanbieden, maar open is voor alle geïnteresseerden, van 1 tot 5 februari. Sinds ik afgelopen maandag ben geland, heb ik al ‘gereisd’ door Ierland, Schotland en Engeland om de fotogids te maken, in navolging van de transformerende opkomst van het kerstverhaal en de gevolgen ervan, geïntroduceerd door Keltische zendelingen. Als je in lockdown zit, waarom sluit je dan niet bij ons aan voor slechts € 75? Voor details, schrijf.
Nu voor een kerst pauze. Het eerstkomende weekly word is 25 januari.
Vrolijk kerstfeest!
